Bu yazının oncesinde sizleri ünlü Türk yazarı Sabahattin Ali ile tanı
şdirdim.Onun daha iki romanı var. Romanlarının (sayıca 3 romanı var) yazılma tarihi açısından birincisi - Kuyucaklı Yusuf (1937) ve ikincisi - İçimizdeki Şeytan (1940) -dır.Ben birkaç gün önce "İçimizdeki şeytan" ı bitirdim.
Bir şeyi itiraf edeyim ki, kürk mantolu Maddonnanı okuduktan sonra bu yazari o kadar begenmişdim ki, tüm eserleri beni hayretde duserecek diye hep düşünürdüm.Tabikide, bu eserde de okuyucuda etki izi bırakmak kabliyyeti güclüdür.Amma Kürk Mantolu Madonna kadar değil.
Eserin baş kahramanları Macide ve Ömerdir.Amma benim en çok dikkatimi çeken Hüsamettin Efendiyidi.Çünki işte bu karakter Sabahattin Ali'nin üslubunca yaratılmışdı.O, sıradışı, sırlarla dolu birisiyidi.
Genel olarak eser insanın iç hesaplaşmaları açısından çok guzel.Romandan anladığım şu , insan kendisinin en büyük düşmanıdır.
Türkiye'de Yapı Kredi yayınlarının yayını ile çıkan kitabın arka yüzünde yazılan şu sözler dikkatimi çekti: Bu romanında, toplumsal gündemin kişilikler üzerindeki baskısını ve güçsüz insanın "kapana kısılmışlığını" gösteriyor Sabahattin Ali.
Aydın geçinenlerin karanlığına, "insanın içindeki şeytan" a keskin bir bakış.
Söylenenlere göre Sabahattin Ali bu romanında Peyami Safa ve Hüseyin Nihal Atsız (her ikisi dönemin Türk yazarlarıdır) bazı sozler soylenmis.Hatta romanında Nihad adlı karakterin Nihal Adsız benzetilmesi gibi fikirler de seslenmişdi.Romandan sonra 1940 yılında Hüseyin Nihal "İçimizdeki Şeytanlar" adlı bu romanı çok sert bir şekilde eleştirir.
Yazını burdan okuya bilirsiniz.
eser Türkiye'deki aydınların bir hayat faciasidir.Kahramanların karakter ve psikolojisi ikinci Dünya Savaşı sırasında Türkiye'de yaşanan toplumsal-siyasi mücadele ışığında açılır.
Kitaptan seçdiklerim:
Hayatta hiçbir şey, uğrunda ölmek için istenmez
Hayatın bir değişmeler silsilesi ve her değişmenin bir tekamül olduğunu anlamayanlar yobaz kafalı insanlardır.
“İnsanların en zayıf tarafları, sormadan, araştırmadan, düşünmeden, kafalarını patlatmadan inanmak hususundaki hayret verici temayülleridir.”
Riyakarlık, tesellide son haddini bulur.
“Kendimiz iyi olamıyoruz ve başkalarının iyiliğini küçük görmek için reklamcı, hayır dua avcısı, hatta riyakar diyoruz.”
Adam olmak değil, enteresan olmak; bir şey yapmak değil, bir şey yapanlara istihfafla bakacak bir yere çıkmak istiyordum.
Hiçbir insan seven bir insanın karşısında alakasız olamaz.
Ben de seni seviyordum.Hem de nasıl seviyordum ...
Seni niçin sevdiğimi bir türlü bilmiyordum.
İnsan ne kadar çeşitli vasıflara sahip olsa da onun bütün nitelikleri belirli bir noktada birleşir ve bir ahenk yaratır.
... Dünyada en korkutucu şey Ümitsizliktir.
Asıl iyilik tanımadıklarımıza karşı yaptığımız iyiliktir; halbuki biz bütün hüsniyetimizi dostlarımıza saklayıp bunun dışında kalanları bir çırpıda ve kısa bir hükümle fena addediyoruz.
İçimizde şeytan yok… İçimizde aciz var… Tembellik var… İradesizlik, bilgisizlik ve bunlarından hepsinden daha korkunç bir şey var: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var… Hiçbir şey üzerinde düşünmeye, hatta bir parçacık durmaya alışmayan beyinlerimizle kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz.
Eserin daha ilk sayfasında Galata köprüsünün adıyla karşılasdım.6 ncı yüzyılda birincisi inşa edilen bu köprünün defalarca yenileri inşa edilmis.En sonuncusu ise 1994 yılında yapilmisdir.Bana bu isim köprüden çok kalanı hatırladır.Galata kulesi ile Kız kulesinin aşkını belki bilmeyenleriniz var.
Bu hikayeyi buradan okuyabilirsiniz.
Kitapta dikkatimi çeken şair Mehmet Akif in panislamist adlandırılmasıydi.Pan-İslaminizm 19. yüzyılın ikinci yarısında İslam dünyasını karşılaştığı tehlikelerden korumak amacıyla Müslümanların halifenin etrafında toplanarak oluşturduğu topluluktur.
Not;Roman hakkında araştırma yaparken Sabahattin Ali'yle ilgili ilginç bir bilgiye denk geldim.Dogrusu o, 1935-i ilde Aliye hanımla evlenmesine bakmarayarak gercek sevdiginin işte Aliye yok Ayşe Sıtkı İlhan adlı bir kadın olduğunu soyleniliyor.Sabahattin Ali ve Ayşe Sıtkı İlhan 1936 yılına kadar mektuplaşmayı sürdürürler.birbirleriyle boyle ilişki kuran bu iki insan Ayşe Sıtkı ilhanın 1937 yılında
hukukcuyla evlenmesinden sonra biter.Mektubların hepsi Ayşe hanımın yakın arkadaşı Tail Hanım'ın babası Rauf Yekta Bey'in Beylerbeyindəki malikanesindedir.Mektublar "iki gözüm Ayşe" adlı kitapta toplanmisdir.Bu kitabı okumayı çok isterdim.Bir gün belki kısmet olur okurum.
Bazı insanları tanımak için sadece ağızlarını açıp bir-iki cümle söylemelerini beklemelisin.
