R...e

En güzel şiirleri insan kırılınca yazar, kağıda damla damla göz yaşıyla beraber dökülür  her satırlara. Her satırda kendini barındırır. Ne kalem fayda eder bizlere ne de bem beyaz kagıdlar. İçimizde hep bir kalp mezari yaşatiriz.

Hep düşünürdüm hayatmi zor diye. aslinda hayat cok zor diyoruz ya hayat zor filan değil, hayatı en başta insanlar zorlaştırır. Düşünsenize insan gibi yaşamak diyorum. Nesi zor? 

Belkide göz yaşlarınızın sebebi sevdiklerinizi kayb etmemizdir, belki sirtinizdan yediginiz bicaklar, belki de sebeb güvendiğiniz insanların kalbiniz ile misket topu gibi oynamasıdır, belkide sebeb zenginin fakiri ezmesidir. Bazı insanlar acımasız miktarda qaddardır. Dogru ya hayat ne çirkin ne de zordur. Hayatı zorlaşdıran kalplerinde vicdanin, duygunun,insafın ne olduğunu bilmeyen insanlardır. belkide bunlar iyi bir insan olmanin bahanesidir, yada  iyi bir insan olmaya sebebdir...

R...e

Dünyada hangi insan elleri olan ama, onu kipirdatamayan, ayakları olan ama yürüyemeyen, isteklerini ağlamasıyla bildirten, konuşamayan, hiç bir şey edemeyen, geceleri güzel rüyalardan uyandıran birine bakmak ister?

Kim bu kadar aciz biriyle hiç usanmadan ilgilenmek ister ya da, bunu kim yapa bilir?

Ne kadar zor olsada, tüm bu işleri karşılık beklemeden, severek yapan tek canlı varlık annelerdir.

Dünyanın en yüksek varlıklarıdır Anneler ...

En duygusal, en vefalı, en çok deyeri bilinen ve hakklarının ödenmesi imkansız olan meleklerimizdir.

Gözlerimizi açtığımız ilk günden başlar onlara bağlılığımız.

Henüz hiç bir şeyi anlamasakda, onların kucağında ağlamamız biter ve her ağlayasimizda bilir ne derdimiz olduğunu.

Bizim ağlamamız başkalarına kötü gelebilir. Ama, onlara asla kötü etkilemez.

Onlar yorulmadan, usanmadan ulaşır yardımımıza.

En güzel elbiseleri giydirir, en güzel yemekleri yapar.

Her an sevgiyle büyütür bizi ...

Bizde tüm bunları görüp çok seviniriz.

Asla düşünmeyiz ki, belki oda dert çekiyor, belki bir şeylere ihtiyacı var.

Annemizi, her zaman mutlu gibi düşünuruz. Çünkü, hiç bir ana evladının Üzülmesini istemez ve derdini ondan saklar.

Aradan yıllar geçer ve okul yaşına varırız.

İlk okul günü yaklaşır. Annemiz bizi öpüp, kucaklar.

Sınavların sonucu kötü olsa bile, o, bizi teselli eder. Ama üzülse de, üzüldüğünü belli etmez.Gün gelir okul bitiririz.
Ne çabuk büyüdün der. Nasihatlerini esirgemez. 

Gec olmadan Annelerimizin kiymetini bilelim. Peygamber efendimizin dedigi gibi Cennet Annelerin Ayakları Altındadır...